ผ้าสีสุดท้าย เส้นทางที่เลือกเอง

 

เส้นทางที่เลือกเอง

การที่เราทิ้งทุกสิ่งมาจากทางโลก เพราะเห็นว่าชีวิต

ทางโลกนั้นเป็นชีวิตที่อึดอัด คับแคบ เหมือนปลาอยู่ในข้อง
ถึงจะสนุกสนานเพลิดเพลิน ก็สนุกสนานไปแบบแกนๆ กัน
ไปอย่างนั้น จึงได้ทิ้งสิ่งเหล่านั้นมาสู่เส้นทางนี้
เมื่อเราตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวเด็ดขาด จะเข้ามาสู่
ในเส้นทางธรรม ก็จะต้องประพฤติปฏิบัติอย่างตั้งใจ ให้ได้
บรรลุวัตถุประสงค์ของการมาสู่เส้นทางธรรม ที่จะมาศึกษา
พระธรรมคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  มาฝึกฝนอบรม
ตนเอง และมาสร้างบารมี ให้ทำให้ได้อย่างที่ได้ตั้งใจเอาไว้

นาถของโลก

วันเวลาที่ผ่านไป ก็ให้ผ่านไปด้วยการสั่งสมความดีความ

บริสุทธิ์ผุดผ่องเข้ามาใส่ตัวของเราให้มากๆ ให้หมั่นตรวจตรา
ดูแลตัวของเราเองให้ดี ตั้งแต่ภายในออกมาสู่ภายนอก นั่นคือ
ตรวจตราดูแลจิตใจ ความรู้สึกนึกคิดของเรา ให้สะอาด
ให้เกลี้ยงเกลา จากสิ่งที่เป็นข้าศึกต่อกุศล ต่อความบริสุทธิ์
ผุดผ่อง ให้ใจเราผ่องใสประภัสสรอยู่ตลอดเวลา
ตรวจตราดูแลวาจาและการกระทำของเรา ให้บริสุทธิ์
ผุดผ่องอยู่ตลอดเวลา

ตรวจตราดูแลทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบตัวเรา ไม่ว่าจะ
เป็นอาภรณ์ เครื่องนุ่งห่ม อาวาสที่อยู่อาศัย ตลอดจนกระทั่ง
อาหารที่จะนำเข้าไปสู่ร่างกายของเรา ต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง
ตลอดหมด สิ่งอะไรที่จะไหลผ่านกาย วาจา ใจของเราต้อง
สะอาด ต้องบริสุทธิ์ผุดผ่อง อย่างนี้ถึงจะสมกับการได้เข้ามา
สู่เส้นทางอันบริสุทธิ์สายนี้

เมื่อเราบริสุทธิ์ผุดผ่อง กระทั่งเป็นที่พึ่งต่อตัวเราเองได้
ก็จะได้เป็นหลักเป็นที่พึ่งของชาวโลกต่อไปในอนาคต ชาวโลก
นั้นขาดที่พึ่ง เขายังว้าเหว่อยู่ ยังไม่รู้ว่าจะเดินไปทางไหนชีวิต

ถึงจะรอดปลอดภัยจากความทุกข์ทรมานในสังสารวัฏและ
ในอบาย เพราะฉะนั้นเขาจึงต้องแสวงหาผู้รู้ที่จะเป็นหลักที่
พึ่งให้เขาได้

ผู้รู้ที่จะเป็นที่พึ่งแก่ชาวโลกได้นั้นก็คือ ผู้ที่ได้เข้าถึง
ธรรมกายภายใน เพราะว่าเมื่อถึงหลักของชีวิตแล้ว เอาตัว
รอดปลอดภัยแล้ว ต่อจากนั้นก็เป็นเรื่องของการทำหน้าที่
ที่จะเป็นหลักเป็นที่พึ่งให้ชาวโลก ถ้ารู้แล้วเห็นแล้วไม่ไป
ทำหน้าที่นี้ มันก็ผิดหน้าที่ หน้าที่ของเราก็ไม่สมบูรณ์ ได้แค่
ประโยชน์ตน แต่ว่าประโยชน์ท่านนั้นยังไม่ได้ เพราะฉะนั้น
ก็จะต้องทำหน้าที่กันต่อไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ เหมือนอ้อย
ที่เขาหีบเอาความหวานหมดไป เหลือแต่ชานก็ทิ้งไปอย่าง
นั้น ร่างกายนี้ก็เช่นเดียวกัน เมื่อเราอาศัยสร้างความดีเพื่อ
ประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านเสร็จเรียบร้อยแล้ว ถึงคราว
ที่ร่างกายใช้ไม่ได้ก็จากไปสู่ภพภูมิใหม่ เหมือนภาชนะดินที่
แตกทำลายไปใช้ภาชนะทองคำแทนอย่างนั้น

การที่จะเดินทางไปสู่เส้นทางสายกลางภายในนั้น
เป็นการเดินสวนกระแสกิเลส กระแสแห่งความทุกข์ทรมาน
เพราะฉะนั้นจงมีความสุขและสนุกสนานกับการสวนกระแส
ซึ่งเป็นสิ่งที่จะทำให้กาย วาจา ใจของเราเศร้าหมอง ให้มี

ความสุขสนุกกับสิ่งนี้ที่จะเอาชนะกิเลส เพราะนี่เป็นหน้าที่
เป็นอาชีพของเรา
รักษาใจของเราอย่าให้อ่อนแอหรือตกต่ำลงไป ด้วยการ
หมั่นตรวจตรา กาย วาจา ใจ ให้สะอาด บริสุทธิ์อยู่เสมอ
เมื่อใจยิ่งบริสุทธิ์ ก็ยิ่งมีความสุข ยิ่งมีความสุขก็ยิ่งมีกำลังใจ
ในการสร้างความดีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

ถ้ากำลังใจของเราตก เป็นเครื่องวัดว่า กาย วาจา ใจของ
เราไม่บริสุทธิ์ มีบางสิ่งที่เข้ามาบังคับบัญชาอยู่ในกาย วาจา ใจ
ของเรา ถึงตอนนี้ก็ต้องรีบแก้ไข ต้องเอาชนะให้ได้ ให้มีความ
สุข สนุกกับการทวนกระแสกิเลส กระทั่งเกิดเป็นความคุ้นเคย
และก็ชิน จนเป็นจริตอัธยาศัยพื้นฐานจิตใจของเราที่มั่นคง
ยิ่งๆ ขึ้นไป ระลึกไว้เสมอว่า กาย วาจา ใจ ที่บริสุทธิ์เท่านั้น
ถึงจะรองรับความรู้อันบริสุทธิ์ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้

 

ส่วนหนึ่งของคำสอนคุณครูไม่ใหญ่

วันอังคารที่ ๑๑ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๔๐

 

ขอขอบคุณแหล่งข้อมูลและรูปภาพ

• ชุดหนังสือEbook ผ้าสีสุดท้าย บทที่ ๑ เส้นทางที่เลือกเอง 
• ภาพจากเพจการบ้าน