ณ วันนี้ เวลานี้ เหลือเวลาไม่นาน ก็จะเข้าสู่วันมาฆบูชา
เราเตรียมตัวพร้อมในการร่วมสร้างบุญกับคนทั่วโลกหรือยัง
ทั้งกาย ทั้งวาจา ทั้งใจ ให้คิด พูด ทำ แต่สิ่งดี ๆ
ไม่ว่าอะไรมากระทบ ก็ให้รักษาตนเอง ให้ใจแจ่มใส ตลอดเวลา
สมัยพุทธกาล เมื่อพระพุทธเจ้าทรงแสดงธรรมตรัสสอนพุทธบริษัททั้งหลายนั้น พระองค์ทรงสอนให้ตระหนักว่า "ชีวิตมนุษย์เป็นของน้อย มีเวลาอยู่ในโลกมนุษย์ไม่นาน ไม่ช้าเราก็ต้องทิ้งสังขาร ตายจากโลกนี้ไป"
ดังนั้นขณะมีชีวิตอยู่ จงตั้งใจทำความดี หมั่นสั่งสมบุญให้เต็มที่ เพราะการสั่งสมบุญนั้น เป็นเหตุนำสุขมาให้
วิสาลักขิวิมาน : ว่าด้วยเรื่องวิมานที่เกิดขึ้นแก่นางสุนันทา
อุบาสิกาผู้มีตาโต(ตางดงาม)
ความหมาย บทว่า วิสาลกฺขิ คือ ผู้มีตางาม
(จากสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย วิมานวัตถุ เล่มที่ 48)
การบูชา เป็นการแสดงความเคารพนับถือ ยกย่อง ให้เกียรติต่อกัน ในทางพระพุทธศาสนาถือว่าเป็นธรรมเนียมจารีตที่ดีงาม ทุกคนควรมีความประพฤติที่ดีงาม และปฏิบัติต่อสิ่งที่ควรบูชา ได้แก่ พระรัตนตรัย พระเจดีย์ มารดา บิดา ครู อาจารย์ เป็นต้น
การบูชาจะด้วยสิ่งของ หรือ การประพฤติตามคำสอนในหลักธรรมก็ตาม จัดว่าเป็นสิ่งที่ควรทำ และมีคุณค่าต่อผู้ทำ และ ผู้รับ และต้องปฏิบัติด้วยความเหมาะสม และถูกต้องด้วยหลักการ โดยการพิจารณาบูชาอย่างมีเหตุผล จะได้ไม่ถูกมองว่าเป็นคน งมงาย
พระพุทธองค์ทรงวางกติกา กฎระเบียบ ของสงฆ์ เรียกว่า “สิกขาบท” ซึ่งเป็นวินัยสงฆ์ที่มาจากพระธรรมคำสอน นำมาบัญญัติและให้สงฆ์ได้ศึกษา แบ่งเป็นข้อ จึงเรียกว่า สิกขาบท เพื่อเป็นกฎข้อบังคับความประพฤติของสงฆ์ให้อยู่รวมกันอย่างเป็นสุข ซึ่งมีทั้งข้อห้ามและข้ออนุญาต แบ่งได้เป็น 2 อย่าง ได้แก่ พระบัญญัติ คือ ข้อศึกษาหรือข้อสิกขาบท ที่พระพุทธเจ้าทรงให้มีมาในพระปาฏิโมกข์ ส่วน อภิสมาจาร คือ มารยาทของสังคม ที่ไม่มีมาในพระปฏิโมกข์ ส่วนของผู้สละเรือนแล้ว เป็น อนาคาริยวินัย
เมื่อพระพุทธเจ้าทรงอนุญาตให้พระปัญจวัคคีย์ และหมู่ยสกุลบุตรคฤหบดี บวชเป็นพระสาวก เป็นอริยสงฆ์แล้ว พระองค์ก็ทรงให้บำเพ็ญสมณธรรม ดำรงชีวิตด้วยการถือนิสสัย 4 ปฏิบัติธรรมตามหลักธรรมคำสอนของพระองค์ต่อไป จนจำนวนพระภิกษุสงฆ์เพิ่มขึ้น ๆ พระพุทธศาสนาก็เจริญเติบโตในชมพูทวีป
